Wstęp
Betahistyna, będąca analogiem strukturalnym histaminy, jest znana ze swoich właściwości jako słaby agonista receptora H1 i silniejszy antagonista receptora H3. Jest stosowana od ponad 50 lat w leczeniu profilaktycznym choroby Ménière’a oraz w leczeniu objawowym zawrotów głowy. Pomimo szerokiego stosowania, badania systematyczne i analizy Cochrane nie potwierdzają jednoznacznie jej skuteczności w obecnie zatwierdzonych dawkach do 48 mg na dobę. Nowe badania sugerują, że kombinacja betahistyny z inhibitorem monoaminooksydazy B (MAO-B), selegiliną, może znacznie zwiększyć jej biodostępność, co może być kluczowe w terapii choroby Ménière’a.
Metody
Projekt badania
Badanie było prospektywnym, nierandomizowanym, jednoośrodkowym badaniem fazy 1, przeprowadzonym wśród 15 zdrowych ochotników. Uczestnicy otrzymywali trzy pojedyncze dawki betahistyny (24, 48 i 96 mg) z co najmniej 2-dniowym okresem wymywania, zarówno bez, jak i z selegiliną (5 mg/dzień). Stężenia betahistyny w surowicy były mierzone przez 240 minut w ośmiu punktach czasowych.
Uczestnicy
Do badania zakwalifikowano 15 zdrowych ochotników, którzy spełniali kryteria włączenia, takie jak brak chorób przewlekłych oraz prawidłowe wyniki badań laboratoryjnych i EKG. Wykluczono osoby z przeciwwskazaniami do stosowania betahistyny i selegiliny.
Wyniki
Biodostępność betahistyny
Selegilina znacząco zwiększyła biodostępność betahistyny, zwiększając ją od 77 do 108 razy w zależności od dawki. Na przykład, średnia wartość AUC dla dawki 48 mg betahistyny wynosiła 0.64 h\*ng/ml, a po dodaniu selegiliny wzrosła do 53.28 h\*ng/ml. Wyniki te były statystycznie istotne z p < 0.0001.
Bezpieczeństwo
W trakcie badania odnotowano 14 łagodnych zdarzeń niepożądanych, z których większość stanowiły bóle głowy związane z kombinacją betahistyny i selegiliny. Wszystkie zdarzenia zostały ocenione jako łagodne i zakończyły się pełnym wyzdrowieniem uczestników.
Dyskusja
Badanie wykazało, że selegilina znacznie zwiększa biodostępność betahistyny, co może mieć istotne znaczenie w leczeniu choroby Ménière’a, gdzie istnieje wysokie zapotrzebowanie na skuteczne terapie. Wyniki sugerują, że dalsze badania fazy II są uzasadnione, aby ocenić kliniczną skuteczność tej kombinacji w profilaktyce choroby Ménière’a oraz w leczeniu zespołów przedsionkowych.
Podsumowanie
Badanie fazy 1 potwierdziło, że selegilina znacząco zwiększa biodostępność betahistyny bez wywoływania istotnych problemów bezpieczeństwa. Konieczne są jednak dalsze badania, aby określić wpływ zwiększonej biodostępności na leczenie choroby Ménière’a i innych zaburzeń przedsionkowych.
Bibliografia
Strupp Michael, Churchill Grant C., Naumann Ivonne, Mansmann Ulrich, Al Tawil Amani, Golentsova Anastasia and Goldschagg Nicolina. Examination of betahistine bioavailability in combination with the monoamine oxidase B inhibitor, selegiline, in humans—a non-randomized, single-sequence, two-period titration, open label single-center phase 1 study (PK-BeST). Frontiers in Neurology 2023, 14(), 1049-59. DOI: https://doi.org/10.3389/fneur.2023.1271640.
